8 Ocak 2011 Cumartesi

Dehşetengiz Sosyal Oluşum : "Twitter"

"Twitter ne oluyor şimdi?" , "Twitter'da ne yazıyorsun peki?" gibi sorulara maruz kalanlardansanız, bu sorulara uzunca bir süre diliniz döndüğünce sabırla cevap verenlerdenseniz, o sizseniz, hoşgeldiniz.

Sene oldu 2011, biz Twitter kullanıcıları hala bu sorulara maruz kalıyoruz. Ben, bu soru bana ilk kez yöneltildiğinde verdiğim basit ötesi cevabı o kadar benimsedim ki, hep onu sunuyorum soranlara. Çok memnunuz.

Cevabımın basit olması, soranlar kaynaklı aslında. Zira soranların hepsi hali hazırda Facebook kullanıcısı olduklarından, sorularının cevabını bu site üzerinden örnekleyerek veriyorum. "Facebook'ta 'durum' kısmı var ya, oraya bir şey yazılıyorsun, yorum yaparken abartılıyor bildirim manyağı oluyorsun falan, işte oranın siteleşmiş hali. Yorum yerine de 'reply' var, mis." Şimdiye kadar "olmadı baştan anlat" diyene rastlamadım, naçizane tavsiyemdir bu soru ile sık karşılaşanlara.

Twitter'da yazılanlara Tweet deniliyor. Tweet'in kelime anlamı ise "Cik". Kuş cik cik'i yani. Anlık güncellendiğinden mütevellit, böyle bir tanımı uygun görmüş Twitter'ı düşünen kimseler. Çok da yerinde olmuş. Follow / Takip , Twitter'ın ana olayı olmakla birlikte, Facebook'taki sistemden tamamen farklı. Facebook'ta arkadaş olarak ekliyorsun, ve bu karşılıklı oluyor, ama Twitter'da bu hadise ayrı. Follower / Takipçi , Following / Takip ettiğin -çevirilerimin hastasıyım- gibi bir ayırım var. Özetle, senin takip ettiğin kişi, seni takip etmek zorunda değilken, seni takip eden herkesi de sen takip etmek zorunda değilsin. "Follow back" diye bir şey yok yani, üzgünüm.

Twitter gayet dehşetengiz bir mecra.
Örneğin, Lenny Kravitz'i de içinde bulunduran Twitter kullanıcısı bir grup sanatçı, oyuncu, komedyen, belirli kuruluşlar için -yanılmıyorsam Lenny Kravitz'in olayı AIDS vakfı içindi- hesaplarını güncellemeyeceklerini açıkladılar geçenlerde. Söz konusu kurumlara yeterli miktarda bağış yapılmadığı takdirde bu olay böyle devam edecekti. "Bağışlarınızı yapın, tekrar Twitter'a boy gösterelim" dediler kısacası. Fikir babası kimse her yerinden öpmek lazım, muhteşem bir fikir. Ki az önce baktım, 3 gün önce tweet yazmış Lenny Kravitz. Demek ki bağış çağrısı işe yaramış. Darısı bizimkilerin başına.

Bizimkiler derken, Türk ünlülerden kastım.
Önceleri Twitter'da adeta çılgın atan, Ece Erken'den Miley Cyrus cd'leri isteyen Emre Aydın, geçenlerde Twitter hesabını plak şirketine -ya da her neyse- devredeceğini, Following kısmını sıfırlayacağını, yani kimseyi takip etmeyeceğini, hesabını konserler, etkinlikler hakkında bir haber kaynağı haline çevireceğini açıkladı. Yaptı da, şu an kimseyi takip etmiyor, 18 tane de tweet'i var, diğerlerini silinmiş. Lakin şahsım, Ece Erken'den Miley Cyrus cd'si isteyen Emre Aydın'ı hiç unutmayacak, üzgünüm Emre'cim bazı şeyler için çok geç. Ama karar isabetli yani, gerek yok böyle tweet'lere Twitter'da. Emre Aydın'ın hesabı verified account, yani "onaylı" hesap. Sahte değil yani, bunu da belirtmekte fayda var.

Bir diğer Following kısmı sıfır olan ünlümüz ise Elif Şafak. Aforizma kasmakta kendisi. Ya da kitaplarından çeşitli alıntılar yapmakta. Beğendiği yazarlardan da alıntılar yaptığına rastladım. O da kendi reklamını yapıyor yani beleşe. Acımasız bir laf gibi algılamayınız zira an itibariyle kendisinin 82.858 takipçisi bulunduğunu belirtmek isterim. Reklamın Allah'ını yapıyor hatta. Ayrıca düşünsenize, ana sayfaları bomboş. İnsan kocasını bile takip etmez mi canım? Enteresan valla.

Ece Erken her reply'e ekseriyetle yanıt verirken, Tuna Kiremitçi genelde "işteş" fiillerle kurduğu cümlelerini takipçilerine sunuyor. Demet Akalın Türkçe konusundaki cehaletini her gün bize kanıtlarken, Gülben Ergen her sabah "Günaydııııın" yazmaktan vazgeçmiyor. Ahmet Hakan, inatla espri yapma çalışmalarına tam gaz devam ederken, Mirgün Cabas inceden ayar verdiği havalı havalı tweetleriyle karşımıza çıkıyor. Ntv'de -günlerin getirdiği- Kaan Sezyum'un "35 yaşındayım porno iz...(leyemeyecek miyim)" cümlesini tamamlattırmadan küt diye reklama giden adam nerede, bu tweetleri yazan adam nerede diye sorarlar adama. Elin gavuru AIDS için, bağış için hesap dondursun, bizimkiler tragedyalarına devam etsinler. Sülalemiz rahat.

Twitter ülkemizde çoğu kişiye ekmek kapısı da oldu.
Twitter oluşumundan önce blog sahibi olan, belli bir okuyucuya sahip olsun olmasın blog yazmayı alışkanlık haline getiren bir sürü kişi, Twitter'da resmen patlama yarattı. Sadece blog yazarları değil, Twitter'da yazdığı tweetlerle on binlerce takipçiyi kendisine bağlayıp reklam alarak para kazanan insanlar biliyorum. Blog sahipleri ise, bilindiği üzere kitap sahibi yazar olma yolundalar. Satışlarının iyi olduğunu, ilk kitabı yayımlananların 2. kitapları üzerine çalışmaya başladıklarını, hatta 2. kitapların piyasaya çıkmaya başlayacağı da şahsıma gelen bilgiler arasında. Bir sosyal oluşumu bu şekilde değerlendirebilmek de, şahsi başarımızdır kanımca.

2009 yaz aylarından beri Twitter kullanıcısı olan şahsım, o zamanlar da "tutmaz ya bu, seneye kim hatırlayacak Facebook varken" gibi cümleleri çok duydu. Ama tutmaz denen Twitter aldı yürüdü, bakın millete neler sunar oldu. Tabi durum böyle olunca takipçi sayısı kaygısı başladı. Beni takip ettikten sonra, benden karşılık görmeyince -follow back- bana hakaret ettikten sonra (!) unfollow eden kimselerle karşılaşmışlığım vardır. Daha nelerle karşılaşacağımı merakla beklemekteyim.

"Tweet'imi çaldın" olayına gireyim diyorum ama, çıkamamaktan korkuyorum :)
Bu konuda herkes pek bir hassas. "Hadi araklıyorsun, seni takip eden adamınkileri bari araklama" diyorum sadece. Zira 2 dakika önce yazdığın tweeti 2 dakika sonra ana sayfanda başkası tarafından araklandığını görünce insan bir tuhaf oluyor. İnsanımız hayli enteresan.

Belli kurallar dahilinde yazılmalı demiyorum, ama MSN live messenger gibi sohbet edenler, aforizma kasarken adeta kabız olanlar, sürekli hayatın iğrençliğinden bahseden bunalımlılar, izlediği diziyi-filmi anlatmaktan helak olanlar kendinize güldürtmeyin lan, yeter size güldükleri. Abartmayalım. Sınırı var mıdır bilmiyorum ama, günde 100 tweet de yazmayalım beleş diye abanmayalım sisteme.

Şimdilik söyleyeceklerim bu kadar.
Twitter'lı günler diliyorum efendim.







4 Ocak 2011 Salı

Mektubunu Aldım


Sansürlenecek yerlere birlikte karar verdik, bunu baştan belirteyim.
Print Screen yapayım, olsun bitsin istedim. Yaptım oldu.
Not: Mail'in devamında ayrıntılı olarak kendisini tarif etmiş Ceren, hani cidden kendisi olduğunu kanıtlamak için. Kanıtlamış da. Gerçi "ben ceren'im" deyip mail atan herhangi bir yavşak çıkmadı ama, olsun kız işi garantiye almış. Üzerine tıklarsanız, resim büyür, okursunuz falan.
Öptüm.






2 Ocak 2011 Pazar

Baykal gitti, Lost bitti, Fenerbahçeliler şampiyon olduklarını sanıp timsah yürüyüşü yaptı, Yetmez ama evet

2010 böyleydi yani.

Bense kendi adıma süper bir şeye imza atıp, bu başlığa müdana bile etmeyeceğimi düşünüyordum.
Lakin görüyorsunuz ki olmadı.

"Yılbaşında ne yapacaksın?" 1 ay önceden sorulmaya başlandı şahsıma. "Bilmiyorum", "Daha erken ya ne yaptınız ahahah", "İyiyim sen napıyorsun?" gibi seçmece cevaplar verdim durdum. Ama aklımda olan şey başkayı. Hatta aklımda değil, bildiğin elimde tuttuğum bir şeydi. Haydarpaşa'ya tek gidişlik bir bilet...

Derdim yılbaşı değildi, derdim İstanbul da değildi.
Sürprizlerden hoşlanmayan ben, sürprizlerden yine hoşlanmayan birisine "sürpriz" yapacaktım. Artık nasıl bir mantıkla hareket edip böyle bir karar aldım, inanın artık sorgulamıyorum bile. Rica ediyorum siz de sorgulamayın.

Acayip oynuyorum, hiç belli etmiyorum görseniz. Yardımcı kadın oyuncu dalında Oscar benim. Biliyorsunun en iyi kadın oyuncu dalında zaten Natalie Portman alıyor Black Swan sayesinde, ben de yardımcı kadın oyuncu dalındaki ödülü kabullendim mecbur. Neyse.

Acayip oynuyorum evet. "Gelemem mümkün değil" bile diyorum. Sürpriz yapacağım olm çok şahane. Mükemmelim bildiğin. Hiçbir zaman "ne giysem" derdine düşmeyip eşi dostu kıskandıran ben, senelerin acısını çıkartıyorum, çıplak gideceğim artık yani o derece kararsızım. Oje renginde bile... Neyse.

Verdiğim sözden dönmem, bunu daha önce de söylemiştim. "Söylemeyeceğim" diyorum ve söylemiyorum. Hatta söylememeyi bırakın, yalan söylüyorum. "Evdeyim, zaten sınavlarım var bla bla" karşı taraf sabırlı. Sabırsız olduğunu söylüyor ama, ya olayın farkında değil, ya da ... Neyse.

Söyledi çünkü bana, yılbaşında evde olacak. "Çat kapı gidilmez aslında, ayıptır." diyorum, ama gitmeyi de çok istiyorum. Sürpriz (!) sonuçta, gideceğim illa. Çaktırmadan 40 kişiye sordum orada mı insem, şuradan mı gitsem, bir vasıtaya binmek gerekir mi... Hayat karartıyorum muntazaman. Google maps'e tapıyorum falan.

Bir kaç hafta sonra öğreniyorum ki davet edildiği yerler var. Şaşırmıyorum da. Yılbaşı bu, her mekanda ayrı bir parti var. Hatta gereksiz bir trip halini üzerime yapıştırarak sormuş bile olabilirim gidecek olup olmadığını. Heyecan yerini endişeye bıraktı... Ama sürpriz sonuçta yani, yapacağım bunu. Çok güzel yapacağım hemde, dizginsiz aklımı bir yerlerde bıraktım günler önce, neden bıraktım ki?

Yılbaşına yaklaştıkça daha da geriliyorum. Söylediğim sözler, yazdığım şeyler, verdiğim tepkiler tamamen allak bullak. Çünkü sürpriz kıçıma kaçtı. Farkındayım ama kabullenmiyorum. Kabullenemiyorum... O anda söylesem, "böyle böyle" desem, en iyi çözüm yolu ondan gelecek, biliyorum. Ama olaylar benim kontrolüm dışında geliştiği için o kadar saldırganım ki bunu yapmıyorum. Sözde "gurur" yapıyorum. Buna sığınıyorum. "Fazla gurur göte vurur"muş. Vuruyor da. Ama bunu da kabullenmiyorum. Laflarımın, sözlerimin, saldırılarımın ardı arkası kesilmiyor. Sabrını, sınırını, sinirlerini zorladıkça zorluyorum. Ama benim derdim başka. Değişen yılbaşı planını bana bildirdiği andan itibaren oldu tabi bunlar. O zaman bile saçma bir tepki verdim. Farkındayım yani.

Saldırılarım, sözlerim o kadar çok acıtıyor ki en makul yolun çenemi kapatmak olduğunu düşünüyorum. Böyle de yapıyorum. Tabi ki de fark ediliyor. Başka çözüm yolum yok artık, ne yapayım?

31 Aralık 2010 sabahına kadar hala gitmeyi düşünüyorum. Etrafındakilerin 'statü'lerini bilmesem, bilgisizliğime sığınıp giderdim. Ama biliyorum. "Ignorance is bliss."

Daha hızlı olmak adına, belli bir ekpresten aldığım bilet elimde, sabahın köründe yola çıktım. Gara gidiyorum yani. Upuzun yürüyüş yolunu ne ara yürüdüm hiç farkında değilim, zaten sokaklarda da kimseler yok. Hava soğuk ve donuyorum. İstanbul'a falan gitmiyorum, bileti internetten alıp bir de bastırtınca, iptali gara giderek mümkün olabiliyor. Bunu yapmaya gidiyorum. Olay örgüsünü parmağımda çevirip yönetebileceğimi sandım, yanıldım. Olmadı. Yapamadım. Beceremedim.

Gara girip bileti iptal edecektim, varsa da evime gitmek için bilet alacaktım. Yoksa da "kaçak falan mı gitsem acaba, yapmadığım şey mi sanki" diyorum. Ama eve de gitmeyi istemiyorum. Aksi gibi şahsi rekorumu kırdım bu yılbaşı. Tam 6 ayrı yere davetliyim. "Biraz biraz hepsine uğrasam mesela, sonra da spora giderim, sonra da yatar uyurum" diyorum. Bu sırada artık gara girmiş bulunuyorum.

Hikaye içinde hikaye, bakın başıma ne geliyor.
Kocaman bavulu ve kocaman hediye poşetiyle (paketleri görüyorum yılbaşı hediyesidir herhalde yani ne olacak ki başka) bir sürpriz zede ile karşılaşıyorum. "Hiç mi yok" diyor. "Ama benim gitmem lazım" diye devam ediyor. "Bu trenle gidemezsem yetişemem" diyor. "Yetişemem."... Aşağı yukarı benimle aynı yaşta bir hemcinsim. Görevli memur "hanfendi bugün yılbaşı, bilet bulmanız imkansız, haftalar önce bitti, ek sefer konulursa...." diye lafa devam ediyor. Haftalar önce... Bilirim... Ama kızın onu dinleyecek hali yok. Gitmek istiyor. Öğrenci indirimiydi, ekpres farkıydı falan bunları bir kenara bırakıp ufak bir bilgilendirme yapayım. Kaçak binerseniz 2 katı para istenir sizden, yakalandığınızda. Ama bu 2 katı para, öğrenci fiyatı üzerinden değil "tam bilet" fiyatı üzerinden olur. Yuvarlak hesap, bilet 1o lira. Yakalandın, gitti 20 lira. İstanbul'dan bahsediyoruz, ne bileyim belki karşıya geçecek. Vapurdu, otobüstü, metroydu bunları kullanacak belki. Kondüktöre "post makinesi getir oradan ödeme yapayım" mı diyecek, yemeksepeti mi bu?

Para çekse mesela, diye düşünüyorum. Tabi varsa.
Belli ki ani bir kararla gidiyor, belki de çekememiştir diyorum. O 10 lira, çok önemli bir 10 lira yani. Bir kez daha anlıyorum. Bileti kredi kartıyla alabilir, tabi bilet varsa. Nakit parası da buna kalacak. Evdeki hesabı çarşıya uymadı kızın. Sürprizi de bozup İstanbul'dan birisini aramak istemiyor sanırım, "beni almaya gelin" diye. "Yapma bunu" demek istiyorum. Desem mesela, zaten sinirli. Orada bir tartışma çıksa. Ama kızın tipi öyle değil yani. Tek derdi bilet. Ya da fazladan bir 10 lira. Ben hala kenarda, olanları izliyorum. sinir bozucu kuru kalabalığım. Kalabalığı tek kişi oluşturuyorum, o ayrı.

"Para versem ya bu kıza" diyorum. "Ama yanlış anlarsa" diye devam ediyorum. Söz konusu ekprese kaçak bindiğin anlaşılırsa ve para da vermezsen, en yakın durakta atarlar seni trenden. Çok gördüm bu manzarayı, kaynak götüm değil yani inanın. Kendi derdimi geçtim o anda, kızın gitmesini istiyorum. Baksanıza para vermeyi düşünüyorum kıza ama, yanlış anlarsa diye de çekiniyorum.

O anda bir şeyin farkına vardım ve olan oldu, bu yaşıma kadar hiç bu kadar aptal hissetmemiştim. Hiç... Dakikalardır izliyorum olayı, kızın çaresizliğini, hala derdim para. Para vereyim diyorum. Elimde iptal ettirmek istediğim bir bilet var kuzum. Bunu ne çabuk unuttum?

Önce soğuktan, sonra da ruh halimdeki dalgalanmadan kızarmış suratım, Bursaspor yeşili (!) ojelerim, üst üste taktığım 2 kapüşonum, kapüşonumdan çıkıp ta cebime kadar uzanan (!) saçlarım ve rengarenk çılgın atkım ile kızın tabi ki de ilgisini çekiyorum ona yaklaştıkça. Önce atkıma, sonra da saçlarımın ucuna bakıyordu.

Hiçbir şey demeden ona bileti uzattım. Kız şaşkın. Sadece bakıyor bana. "Bileti iptal edecektim, direkt sana vereyim en iyisi" dedim. Kız ağlayacak. "Hasiktir" dedim içimden. Ağlarsa ben de ağlarım, valla. Hemen cüzdanına davrandı. "Hiç sorun değil gerçekten" dedim sessizce.
"Yola para ayırmıştım, cezalı bileti karşılayamam şu an ama senin paranı veririm onu kenara ayırdım yani, bu arada ben Ceren" dedi. "Peki" dedim, ne diyeyim. Verdi parayı. Biletim gitti. Ben kaldım.

Dışarı birlikte çıktık. O altgeçite hızlıca yöneldi, karşı perona geçmesi lazımdı çünkü. Ben aksi yöne, Yürüyüş Yolu'na yani. Tam altgeçite girerken "Mutlu yıllar Gizem" diye haykırdı, etraftaki birkaç insan bana baktı. "Evet o benim" bakışı attım onlara kasılarak. Ama ona "Sana da mutlu yıllar" diyemedim. Hızlıca yoluma devam ettim, o da zaten altgeçite girmişti çoktan. Yürüyüş yolunda 3-4 dakika yürüdükten sonra, her ne kadar kulaklığımın sesini açsam da trenin gelişini de gidişini de duydum. "Her şeyi kontrol edemeyeceğimi şimdi kabul etmezsem, bir daha hiç etmem. İnkarı bırakma zamandır." dedim kendi kendime şizofrenik bir edayla. Beni tatmin eden şey ise, sonunda bunu kabul ettiğimi hissetmemdi.

6 davetten bir tanesinin önüne geldim. Mekanın yani. Hemen girdim içeri hazırlık yapıyorlar. O saatte başlamaz zaten. Yardım ettim onlara, zaten gelişim yeterince şok etmişti onları. Çağırdık ama gelmez, demişler birbirlerine. Ben gelince de erken başladı haliyle. Bir arkadaşın doğum günüymüş, ama pasta krizi vardı. Buraya bunu yazmak ne kadar doğru bilmiyorum ama, onca tantanada unutulmuş. Pasta yoktu. Para birleştiriliyor, hemen alınacak pasta. Bilet parasının hepsini o pastaya gömdüm. Pastayı da ben seçtim. Ama doğum günü esnasında başka mekanda olduğumdan, pastayı yiyemedim. Amacım da buydu zaten.

5'er dakika bile olsa (!) uğradım herkese. Şok ettim onları, yüz ifadeleri inanılmazdı. Saat 12 de evdeydim. Hatta online olarak bir sürü güncellemelere imza attım. Arada bir dışarı gittim, geldim. 12'den sonra dışarı çıkmam hataydı. Hava çok soğuktu, o kadar üşüdüm ki hala ısınmaya çalışıyorum. Gece yarısı ortaya çıkan köpek çetelerinden birisine de yakalanmam da cabası. 8-9 kişiden oluşan promili yüksek bir grup erkeğin ardına sığınarak köpek çetesini atlattım. Anıra anıra şarkı söylüyorlardı, hayvanlar korkup kaçtılar. Sarhoş grup beni iplemedi bile. Ama çok işe yaradılar yani, buradan da teşekkürü bir borç bilirim.

O bilette adım, soyadım hatta kredi kartımın birkaç hanesi bile yazıyordu. Bana büyük bir coşkuyla mutlu yıllar dileklerinde bulunan Ceren'e gülümsemeden başka bir karşılık veremedim, bu yüzden ben de buraya yazayım istedim. Facebook'tan oradan buradan arkadaş olmayız umarım, böyle kalsın tanışıklığımız yani. Yanlış anlaşılmak istemem. Yoksa Ceren gideceği yere yetişti mi, beni kimlere anlattı, merak edip beni Facebook'tan arattı mı diye deliler gibi merak etmekteyim. Umarım gideceği yere yetişmiş, güzel bir yılbaşı gecesi geçirmiş, beni annesine, babasına, yakın arkadaşına, varsa sevgilisine anlatmıştır. Birbirimizi bu şekilde hatırlayalım istiyorum.
Eğer kışı atlatırsam, güneye ineceğim yazın.

Mutlu yıllar Ceren.